Na morte de Ricardo García Fernández (1929-2017), presbítero
Na noite do primeiro día de Pascua, o pasado luns 17 de abril, cando xa comezou a novena de San Telmo, o noso querido D. Ricardo García Fernández foi chamado polo Pai para celebrar o “paso” definitivo ao Reino. Non por esperada é menos dolorosa a noticia de quen foi, desde a súa infancia e así lle gustaba a él lembralo “sacerdote sempre, sacerdote en todo, só sacerdote”.
Neste “dies natalis” para o ceo culmina unha intensa vida que a providencia amorosa de Deus guiou primeiro ao Seminario tudense, logo a Roma como alumno de Historia na Universidade Gregoriana, despois como formador no Seminario, desde 1962 como párroco do Sagrario tudense, desempeñando ao tempo diversos labores diocesanos -delegado do clero con monseñor Delicado Baeza-, cóengo desde 1973 e tras a súa xubilación, en 2004, encargado do culto na Catedral.
Grande de estatura e grande tamén en todas as súas empresas e actividades. Resumir cincuenta anos de vida parroquial ou corenta e catro anos como cóengo non é posible nestas liñas apresuradas. Foi grande en acoller con entusiasmo mil e unhas iniciativas pastorais e de interese común (desde os Cursos de Cristiandade, ao Movemento Scout Católico, ou, nos últimos tempos, Amigos da Catedral ou Música non Claustro), grande en asumir a renovación do Concilio Vaticano II e despois do Concilio Pastoral de Galicia, grande no seu amor pola parroquia e os seus fregueses (cantas tortas de aniversario matrimonial entregadas en persoa! por citar un detalle), grande nos seus desvelos por mellorar as igrexas e capelas encomendadas (desde San Francisco á construción da capela de Fátima ou as obras en San Telmo, Ou Anxo, San Xián, etc.), grande na súa devoción a San Telmo (de cuxa Confraría foi Prior) e na difusión da seu culto...
Cos seus acertos e erros, a vida de D. Ricardo foi frutífera. Aquel futuro profesor de historia que nunca deu unha clase desta materia e que a Providencia conduciu á vida parroquial onde sentiuse sempre ditoso. Non é posible facer unha relación, aínda apresurada, do seu percorrido vital pois estes folios non alcanzarían para ela. Sempre admirei a súa capacidade de iniciativa, de ilusionarse de modo excepcional ao comezar cada curso con novas ideas e proxectos, cunha vontade decidida de pastor de todos, de acollida fraternal, de desbordante humanidade e de amor por Tui e os tudenses. Cúmprense aquelas palabras do himno santelmiano nesta dilatada traxectoria: Para arribar a porto, canto hai que navegar.
Acolleu hai agora 40 anos a un equipo itinerante do Camiño Neocatecumenal que lle ofreceu comezar na parroquia este itinerario de iniciación cristiá, abrindo este Camiño en Galicia, case en paralelo con Muros. Coa pequena comunidade que presidiu desde entón, descubriu á Palabra de Deus (falaba con frecuencia de que a pesar de estudar Escritura non a coñecía ata aquel momento) transformando a súa vivencia da fe dun modo admirable, asumindo a necesidade de avanzar nunha pastoral evanxelizadora. O amor a esta Palabra viva, eficaz e actuante na historia, o amor á Igrexa e aos seus pastores, o amor á liturxia viva, á Pascua como centro da vida cristiá, a importancia da comunidade e da graza que actúa nela... foron valores que transmitiu con paixón e entrega, xunto á súa invitación á oración (con aquela breve pregaria evanxélica que reiteraba con insistencia: Creo Señor, pero axuda á miña pouca fe) e a devoción ao seu querido San Telmo.
Agora ao completar a súa peregrinación xorde o noso agradecemento a Deus polos dons que nos concedeu a través da súa persoa e do seu ministerio e, tal como era o seu desexo, facemos súas aquelas palabras de santa Mónica que o seu fillo San Agostiño recolle no seu libro “As confesións”: «Sepultade este corpo en calquera lugar: isto non vos ha de preocupar en absoluto; o único que vos pido é que vos acordedes de min ante o altar do Señor, en calquera lugar onde esteades».
![]()
Rafael Sánchez Bargiela